عرق سنبل الطیب از نظرطب قدیم ایران گرم و خشک است. سنبل الطیب به صورت وحشی در جنگل های کم درخت، در حاشیه جویبارها و گودال ها در بیشتر مناطق آسیا و ایران می روید. قسمت مورد استفاده این گیاه ریشه آن است و معمولا از ریشه گیاهی که بیش از سه سال عمر دارد استفاده می شود.
سنبل الطیب پس از خشک شدن به رنگ قهوه ای در می آید. طعم آن تلخ ولی خوشبو و معطر است. عطر آن پس از خشک شدن بیشتر می شود. آثار دارویی ریشه تازه آن سه برابر خشک شده آن است. سنبل الطیب باید در حرارت کم خشک شود و در حرارت بالا تمام اثر دارویی آن از بین می رود.
عرق سنبل الطیب با طبیعت گرم خود دارای خواص ضد تشنج و ضد اسپاسم و آرام بخش و مسکن و ضد هیجان و محرک و باد شکن و ضد هیجان و استرس و ضد صرع است. درمانگر بیماری های عصبی و ضد تب و اشتها آور و مقوی قلب و معده است و همراه با عرق گل گاو زبان در درمان بیماری های قلب به کار می رود. اگر عرق سنبل الطیب یا خود گیاه با افسنطین یا عرقش خورده شود اشتها آور و مقوی معده است
زنـــــده، زنــدگـــی کـــن
